O drzewie, samotności i innej perspektywie

Bardzo lubię czasem wyjechać za miasto i pospacerować na łonie natury. Tak po prostu, odcinając się od zgiełku wielkiego miasta. Jedni uwielbiają lasy, inni góry, jeszcze inni jeziora, a ja... łąki. Czemu? Sam nie wiem. Ale chyba to trochę definiuje moją samotność i indywidualizm. Pływając po rzekach i jeziorach raczej jesteśmy zdani na drugiego człowieka (chyba, że płyniemy sami, ale chyba to rzadkość). W lasach jest dużo drzew, które wydają się jak jedno wielkie stado żyjątek. A łąka? Pusto, nikogo nie ma, wielkie przestrzenie. Taka trochę pustynia.

I właśnie na takiej pustyni czasem się odnajduję, próbując poukładać swoje myśli. A bywa ich często naprawdę sporo. Ostatnio idąc po takiej łące zwróciłem uwagę na jedno drzewo.

Pierwsza moja myśl? To drzewo jest chyba takie jak ja. Podczas gdy inne zdają się zbierać w grupy i zawiązywać relacje między sobą, to to jednak pozostaje same. Nie jest wcale jakieś słabe, bezbronne, ale widać, że zbyt dużo liści to na nim nie ma. I pomimo tego, że na to drzewo padają promyki słońca, nie poprawia to jego sytuacji.

Ale po chwili sobie pomyślałem też o tym drzewie w kontekście zawiązywania relacji miłosnych. Są ludzie, którzy szukają drugiej połówki, nie mogą jej w ogóle znaleźć, narzekają na życie i na los, i nie mają wielu nadziei na poprawę sytuacji. Bywały i takie momenty w moim życiu, więc patrzyłem się na to drzewo i widziałem tam siebie - takiego samotnika, którego może i wszyscy widzieli z daleka, a nawet go podziwiali, ale jednak czegoś mu brakowało, w zasadzie to tego najważniejszego.

Obszedłem to drzewo i zobaczyłem je z drugiej strony. Widok był zaskakujący.

Tak, to to samo drzewo. Ale jak to się stało? Tam było jedno, a tu nagle dwa pnie? Od paru osób słyszałem taką mądrą radę, że powinienem zacząć od akceptacji siebie, a dopiero potem szukać jej u innych. I tak samo z miłością - zamiast szukać jej nie wiadomo gdzie, powinienem znaleźć ją w sobie. Czy tak w sumie nie jest? Ilekroć zależało Ci na czymś i nic wtedy nie wychodziło, a gdy machnąłeś/aś ręką, to nagle wszystko zaczęło się o dziwo układać? Tak to działa, że gdy bardzo czegoś chcemy, próbujemy robić wszystko co możliwe i tracimy taką pokorę w tym wszystkim.

Poznajemy drugą osobę i ten nasz pień, to coś na samym dole, to nasz fundament. I może te dalsze sprawy, takie jak zainteresowania osób w związku, czy sposoby na spędzanie wolnego czasu, odbieranie świata, wyrażanie emocji itd. są różne, tak ta podstawa pozostaje niezmienna.

I pojawia się między dwojgiem ludzi słońce. :) Zobaczcie, że inne zainteresowania obu stron wcale nie przeszkadzają w normalnym rozwoju związku. A wręcz w pewnym momencie zaczynają się przenikać.

A wszystko to dzięki temu, że gdzieś tam na dole jest fundament.

Dlatego jeśli czujesz się w tej chwili samotny/a, pomyśl, czy nie jesteś takim drzewem, na które spoglądasz tylko z jednej strony. Bo nawet jeśli patrzysz w lustro i widzisz człowieka totalnie samego, bez perspektyw i przyszłości, w pewnym sensie będziesz miał/a rację, bo od samego myślenia nic z sobą nie zrobisz. Ale jak zobaczysz siebie od drugiej strony, poznasz siebie głębiej i zobaczysz, że wcale nie jesteś sam/a, czeka Cię niesamowita przygoda w życiu. Wierzysz w to?