Przejdź do głównej zawartości

Boże mój, czemuś mnie opuścił

Chciałbym na początek zacytować pewne słowa o. Szymona Popławskiego, które usłyszałem podczas ubiegłorocznych rekolekcji adwentowych. Brzmiały one mniej więcej tak: "Rozmawiałem ostatnio z moim znajomym, który powiedział mi tak: jeśli będziesz przygotowywać życzenia świąteczne dla mnie to życz mi pracy. Bóg się rodzi, radość, święto... wszystko pięknie! Tylko, że 15 stycznia kończy mi się umowa o pracę i zostaję na bruku. Proszę księdza, i jak tu się cieszyć?".

To była sytuacja ze Świąt Bożego Narodzenia, ale być może ktoś z was podobnie ma teraz. W Niedzielę Palmową w kościołach śpiewaliśmy psalm "Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił". Tydzień później nastąpiła wielka radość, księża z ołtarza wołali "Chrystus zmartwychwstał!". Wierni odpowiadali "Prawdziwie zmartwychwstał!". Można powiedzieć, że to prawdziwy obraz szczęścia. Ci sami ludzie, którzy jeszcze parę dni wcześniej przerabiali Drogę Krzyżową, dziś cieszą się z radosnej nowiny o zmartwychwstaniu.

Na pewno jest wśród was ktoś, kto dzisiaj, we wtorek 22 kwietnia, dwa dni po Wielkiej Nocy, miałby ochotę znów zaśpiewać psalm "Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił". To bardzo fajnie, że Jezus Zmartwychwstał! Tylko, że mi się życie wali, że nie dostałem wymarzonej pracy, że nie układa mi się tak jak bym chciał, że przyjaciele mnie opuścili - podłożyć można tutaj dużo argumentów. I jak tu się cieszyć?

Liturgia liturgią, a życie życiem. Przecież wszystko zostaje po staremu. Kto był biedny, dalej jest biedny, kto był nieszczęśliwie zakochany, dalej jest nieszczęśliwie zakochany, kto miał problemy ze zdrowiem, dalej ma problemy ze zdrowiem... Z ludzkiego punktu widzenia nie zmieniło się kompletnie nic. Poza kolorem szat liturgicznych i wystrojem ołtarza oczywiście. Czy jednak o to chodzi, żeby być na bieżąco z kościelną liturgią? Czy to jest najważniejsze? Może jest tak, że bardziej skupiamy się na wydarzeniach dziejących się w kościele niż na tym, jak one mają wpłynąć na nasze życie?

Moja znajoma, Ola napisała ostatnio tak: "jeśli Ci źle, mów Panu Jezusowi, że tej radości nie czujesz, ale że Go kochasz/chcesz kochać. Może to tak ma być, że teraz masz się chwilę posmucić, żeby potem móc się radować".

 

"I gdy już myślałem, że moje życie to eden
Jeden ślad się urwał, został tylko jeden
A było to miejsce, w którym miałem kłopoty
Ciężkie czasy, wolałbym zapomnieć o tym, Mówię:
„Panie Boże, jak mogłeś to zrobić?
Zostawić mnie samego? W chwilach trwogi?
Modliłem się przecież, czy tego nie słyszałeś?
Ze swoim problemem sam jak palec zostałem
A Bóg odpowiada: „Tylko bez przesady
Zawsze byłem z tobą, sam nie dałbyś rady
Myślałeś, że mnie nie ma? I tu będzie heca
Ślad jest jeden, bo tu niosłem cię na plecach"

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wywiad z ks. Robertem Grzybowskim

ks. Robert Grzybowski - duszpasterz diecezji drohiczyńskiej, pasjonat sportu, miłośnik wspinaczki górskiej, zdobywca wielu szczytów Czy odprawiając mszę na szczycie góry, czuje się ksiądz bliżej nieba? Pewnie tak. Jest w tym jakiś mistycyzm. Trudno jest mi mocno przekazać, bo jest w tym jakaś intymność. To też jest taki moment, który ciężko uchwycić. Na górze jest zimno, są niedogodne warunki… Na pewno jednym z naszych największych przeżyć na szczycie był McKinley. Ta zimna góra, na której były dogodne warunki, pozwoliła nam na niezwykłe dla nas przeżycie. To było chyba moje najwyraźniejsze doświadczenie, że patrzę na całą Amerykę z góry, z najwyższego punktu i mówię: „Boże, błogosław im.” Pytam nieprzypadkowo, gdyż jedną z księdza pasji jest wspinaczka wysokogórska, ale też piłka nożna, kajaki czy wyprawy rowerowe. Znajduje ksiądz na to czas wśród innych duszpasterskich obowiązków? Chyba jest coraz słabiej. Czuję się sfrustrowany, że nie mam czasu i tak wybieram...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

To jest właśnie dla mnie wspólnota

Kiedy jest wspólnota? Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, kiedy pewna grupa ludzi gromadzi się w jednym miejscu, np. żeby uwielbiać Pana Boga. Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, gdy w tej grupie mówimy sobie różne rzeczy, dzielimy się własnymi przemyśleniami, wymieniamy smutki i radości. Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, gdy śpiewamy na chwałę Pana w mniej lub bardziej równej intonacji, gdy wspólnie otwieramy nasze buzie i w jedności śpiewamy o tym, jak jest Bóg dobry. To wszystko prawda. Ale dla mnie definicja wspólnoty jest nieco inna. Niedawno znów pojechałem do Łodzi na spotkanie Mocnych w Duchu. Już po wejściu na salę przywitała mnie pani, która rozpoznała mnie, że ja to ten utrudzony z Warszawy. :) Spotkałem pewnego dość starszego mężczyznę, którego znałem z wcześniejszych spotkań, bo też dołączał do wspólnoty. Powiedział, że jest pełen podziwu dla tego, że przyjeżdżam tak ze stolicy. Podzielił się ze mną różnymi swoimi opowieściami życio...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Czujesz, że możesz coś od siebie dać

Stawiam na spontaniczność. Lata różnych doświadczeń życiowych sprawiają, że gdzieś tam w moim sercu coraz mocniej tkwi przekonanie, że nie warto planować nie wiadomo jak napiętego planu i potem się spinać, czy zostanie on wykonany w stu procentach. Przecież nie chodzi o plan, chodzi o fajnie spędzony czas z przyjaciółmi. Czyż nie? Jestem na herbatce z dawno niewidzianą koleżanką z Soli Deo. Stare dzieje. W pewnym momencie słyszę o różnych historiach i planach związanych z domówkami, ze spotykaniem z ludźmi, z weselami. Dowiaduję się, że koleżanka już nie ma na to sił - podświadomie pewnie czuje, że się starzeje (choć to w jej przypadku naprawdę absurd!). Pytam jednak, jak ona to robi, że ją wszyscy tak zapraszają. Ja już nie pamiętam, kiedy ostatnio byłem na jakimś spotkaniu w mniejszym lub większym gronie ludzi. Nawet na zwykły spacer z kimś ciężko mi się umówić. Ona mi odpowiada: - Bo to jest tak, że jak ty zapraszasz ludzi, to potem oni zapraszają ciebie. Pamiętam, że ...
4 komentarze
Czytaj więcej