Przejdź do głównej zawartości

Między wierszami (6): "Dorastająca opatrzność"

Miałem jeszcze jeden taki dzień, kiedy czułem wielką samotność. Pamiętałem o tych wszystkich znakach, jakich doświadczyłem, ale mimo wszystko patrzyłem na wielu moich znajomych pobierających się. Wszędzie tylko śluby, wesela, zaręczenia… Oszaleć można. Poczułem, że muszę o tym pogadać z Panem Bogiem. W ciszy. Pojechałem więc do Dominikanów wiedząc, że sobie usiądę tam przed obrazem Jezusa Miłosiernego i pomedytuję. Niestety cicho nie było, bo był akurat… ślub. ;) Pan Bóg ma niesamowite poczucie humoru. I potrafi mnie tym śmiechem wręcz zawstydzić i obnażyć. 


Na początku mojego cyklu wspomniałem, że mam dwa ulubione miejsca kultu w Warszawie. Jednym z nich są Dominikanie na Służewie, a drugim… Świątynia Opatrzności Bożej.

Gdy stawiałem pierwsze samodzielne kroki bez mamy, gdy szedłem do podstawówki, stawiano pierwsze materiały budowlane na błoniach wilanowskich. Ja dorastałem, świątynia wyrastała z ziemi. Teraz, gdy wchodzę w prawdziwe dorosłe życie, usamodzielniam się, świątynia zostaje oddana do użytku. Dlatego jest ona dla mnie niezwykle ważnym miejscem. Ta świątynia to część mnie, mojej dorastającej duszy.

To znak tego, że Bóg nieustannie nade mną czuwa. Kiedy wszedłem pierwszy raz do otwartej świątyni, ks. proboszcz mówił w kazaniu o tym, że gdy się patrzy na tak wysokie mury kościelne i na tę przestrzeń w górze, można odczuć wielką moc Boga i to, jacy my jesteśmy mali w porównaniu do Niego i tego, co stworzył.

To znak, że we wszystkim w moim życiu Bóg jest i nieustannie daje mi to, czego potrzebuję. A przede wszystkim troszczy się jak o najdroższego syna. Kiedy upadam, czeka cierpliwie i wybiega na spotkanie niczym ojciec syna marnotrawnego, gdy tylko próbuje powracać.
Kiedy patrzę na moje dotychczasowe życie, przychodzą mi do głowy różne myśli – wesołe i smutne. Jednak widzę, że Pan Bóg w tym wszystkim był i działał. I nieustannie przemieniał.

I teraz mogą z pokorą powiedzieć, że staję się mężczyzną odpowiedzialnym za swoje życie, takim który może sam w sobie jest słaby, ale z mocą bożą jest w stanie zatroszczyć się o bliskich, założyć rodzinę, a dla przyszłej żony być wsparciem i dawać poczucie bezpieczeństwa w każdym czasie.

Nie wiem, czy coś cię w moich historiach zafascynowało. Być może były to zwyczajne niewiele znaczące opowieści z morałem lub bez. Wierzę jednak, że to co pisałem, będzie dla ciebie inspiracją, byś przyjrzał się swojemu życiu i zobaczył, że we wszystkim, co cię do tej pory spotkało, był Pan Bóg i cię chronił. Tylko trzeba Go odczytywać między wierszami, w znakach, które nam zsyła często niepostrzeżenie i po cichu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wywiad z ks. Robertem Grzybowskim

ks. Robert Grzybowski - duszpasterz diecezji drohiczyńskiej, pasjonat sportu, miłośnik wspinaczki górskiej, zdobywca wielu szczytów Czy odprawiając mszę na szczycie góry, czuje się ksiądz bliżej nieba? Pewnie tak. Jest w tym jakiś mistycyzm. Trudno jest mi mocno przekazać, bo jest w tym jakaś intymność. To też jest taki moment, który ciężko uchwycić. Na górze jest zimno, są niedogodne warunki… Na pewno jednym z naszych największych przeżyć na szczycie był McKinley. Ta zimna góra, na której były dogodne warunki, pozwoliła nam na niezwykłe dla nas przeżycie. To było chyba moje najwyraźniejsze doświadczenie, że patrzę na całą Amerykę z góry, z najwyższego punktu i mówię: „Boże, błogosław im.” Pytam nieprzypadkowo, gdyż jedną z księdza pasji jest wspinaczka wysokogórska, ale też piłka nożna, kajaki czy wyprawy rowerowe. Znajduje ksiądz na to czas wśród innych duszpasterskich obowiązków? Chyba jest coraz słabiej. Czuję się sfrustrowany, że nie mam czasu i tak wybieram...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Czujesz, że możesz coś od siebie dać

Stawiam na spontaniczność. Lata różnych doświadczeń życiowych sprawiają, że gdzieś tam w moim sercu coraz mocniej tkwi przekonanie, że nie warto planować nie wiadomo jak napiętego planu i potem się spinać, czy zostanie on wykonany w stu procentach. Przecież nie chodzi o plan, chodzi o fajnie spędzony czas z przyjaciółmi. Czyż nie? Jestem na herbatce z dawno niewidzianą koleżanką z Soli Deo. Stare dzieje. W pewnym momencie słyszę o różnych historiach i planach związanych z domówkami, ze spotykaniem z ludźmi, z weselami. Dowiaduję się, że koleżanka już nie ma na to sił - podświadomie pewnie czuje, że się starzeje (choć to w jej przypadku naprawdę absurd!). Pytam jednak, jak ona to robi, że ją wszyscy tak zapraszają. Ja już nie pamiętam, kiedy ostatnio byłem na jakimś spotkaniu w mniejszym lub większym gronie ludzi. Nawet na zwykły spacer z kimś ciężko mi się umówić. Ona mi odpowiada: - Bo to jest tak, że jak ty zapraszasz ludzi, to potem oni zapraszają ciebie. Pamiętam, że ...
4 komentarze
Czytaj więcej

To jest właśnie dla mnie wspólnota

Kiedy jest wspólnota? Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, kiedy pewna grupa ludzi gromadzi się w jednym miejscu, np. żeby uwielbiać Pana Boga. Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, gdy w tej grupie mówimy sobie różne rzeczy, dzielimy się własnymi przemyśleniami, wymieniamy smutki i radości. Można powiedzieć, że wspólnota jest wtedy, gdy śpiewamy na chwałę Pana w mniej lub bardziej równej intonacji, gdy wspólnie otwieramy nasze buzie i w jedności śpiewamy o tym, jak jest Bóg dobry. To wszystko prawda. Ale dla mnie definicja wspólnoty jest nieco inna. Niedawno znów pojechałem do Łodzi na spotkanie Mocnych w Duchu. Już po wejściu na salę przywitała mnie pani, która rozpoznała mnie, że ja to ten utrudzony z Warszawy. :) Spotkałem pewnego dość starszego mężczyznę, którego znałem z wcześniejszych spotkań, bo też dołączał do wspólnoty. Powiedział, że jest pełen podziwu dla tego, że przyjeżdżam tak ze stolicy. Podzielił się ze mną różnymi swoimi opowieściami życio...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej