Jedną z książek, które czasem motywują mnie do pisania na tym blogu, jest "Dzikie serce" Johna Eldredg'a. Muszę przyznać, że naprawdę mało jest pozycji aż tak wciągających i aż tak poruszających. Za każdym razem, gdy zaglądam na którąś ze stron i czytam przemyślenia autora, zaczynam sam zastanawiać się nad swoim życiem.
Dziś przeczytałem o tym, że przyczyną męskiego perfekcjonizmu jest lęk. Oczywiście może mieć on różne podłoża, ale mechanizm jest często podobny. Nie wiem czy też tak macie, ale ja po sobie zauważam chęć do nieustannego perfekcjonizmu. Powtarzam sobie ciągle, że musi być dokładnie tak, jak sobie to wyobrażam. A nawet jak nie, to gdzieś tam w głowie siedzi ta myśl o tym, żeby tylko nic nie zepsuło moich planów. I właśnie wtedy, gdy najbardziej liczę na nieomylność losu, dzieje się najczęściej "trach".
Zadaję sobie często pytanie, co zrobić, żeby móc pogodzić się z tym, że nie zawsze wszystko się uda i nie zawsze wszystko będzie takie, jakie sobie zaplanujemy. Przecież to nie oznacza końca świata. A jednak w mojej głowie nieustanne wyrzuty sumienia, że całość jest bez sensu, że niepotrzebnie zaczynałem coś robić, że to, że tamto. A przecież to tylko mała śrubka, która wyleciała z naszej budowli. Można ją ponownie wkręcić, albo użyć innych sposobów, by uczynić ją bardziej wytrzymałą.
Byłem dzisiaj na Bulwarach Karskiego nad Wisłą w Warszawie. To nowo otwarty deptak, z którego można podziwiać naszą piękną rzekę (wbrew pozorom jest jeszcze jej trochę). Na jednej z ławek siedział mały chłopiec z rodzicami. Nie wiem o czym gadali, ale usłyszałem, jak mówił do taty: "Nie narzekaj, obejdziemy tamtędy i dojdziemy". Czy jakoś tak. Żeby to było takie proste. Żebym sobie mógł powiedzieć: "Nie narzekaj, obejdziesz tamtędy i dojdziesz".
Dziś przeczytałem o tym, że przyczyną męskiego perfekcjonizmu jest lęk. Oczywiście może mieć on różne podłoża, ale mechanizm jest często podobny. Nie wiem czy też tak macie, ale ja po sobie zauważam chęć do nieustannego perfekcjonizmu. Powtarzam sobie ciągle, że musi być dokładnie tak, jak sobie to wyobrażam. A nawet jak nie, to gdzieś tam w głowie siedzi ta myśl o tym, żeby tylko nic nie zepsuło moich planów. I właśnie wtedy, gdy najbardziej liczę na nieomylność losu, dzieje się najczęściej "trach".
 | |
| Źródło: en.wikipedia.org |
Byłem dzisiaj na Bulwarach Karskiego nad Wisłą w Warszawie. To nowo otwarty deptak, z którego można podziwiać naszą piękną rzekę (wbrew pozorom jest jeszcze jej trochę). Na jednej z ławek siedział mały chłopiec z rodzicami. Nie wiem o czym gadali, ale usłyszałem, jak mówił do taty: "Nie narzekaj, obejdziemy tamtędy i dojdziemy". Czy jakoś tak. Żeby to było takie proste. Żebym sobie mógł powiedzieć: "Nie narzekaj, obejdziesz tamtędy i dojdziesz".
Komentarze
Prześlij komentarz