Między wierszami (1): "O dobrą żonę"

Gdybym miał „otagować” odpowiednimi słowami cykl, pewnie jednym ze słów przewodnich byłaby „miłość”. Oczywiście mam na myśli szukanie tej jedynej osoby, z którą spędzę resztę mojego życia. Ale nie tylko, bo przecież o miłości można mówić w różnych kontekstach, choćby relacji rodzinnych, relacji Boga do człowieka itd. Miłość jest bardzo ważną sferą naszego życia. Jak to mawiał Robert Górski w jednym z monologów: "Tak już jest i koniec, z tym się człowiek rodzi i się z tym nie dyskutuje".

Przez wiele lat zmagałem się z samotnością. Jakimś motywem przewodnim tego mojego smutku była nieustanna chęć „posiadania” dziewczyny. Może to brzmi brzydko i egoistycznie, ale po latach widzę, że pomimo naprawdę szczerych i godnych pochwały chęci, gdzieś tam na dnie serca krążył egoizm i frustracja z tego, że wszyscy już kogoś mają, tylko ja na stare lata zostanę sam.

To był jeden z tych dni, podczas których ma się ochotę wrócić do łóżka, ułożyć się w pozycji prenatalnej i pisnąć spod kołdry „dajcie mi wszyscy święty spokój”. Zbyt wielu obowiązków nie miałem. Z jednym wyjątkiem – wieczorem musiałem zwlec się do radia, w którym wolontariacko pracowałem (i pracuję do dziś) jako realizator dźwięku. 4 godziny dyżuru to może nie jest szczyt „pracoholizmu”, ale i tak bardzo nie chciało mi się do tego miejsca iść.

Co więc zrobiłem? Zacząłem szukać zastępstwa. Zazwyczaj się udawało je znaleźć, gdy chorowałem lub coś innego nie pozwalało mi przybyć do radia. Tym razem było inaczej. Nikt totalnie nie mógł mnie zastąpić. Zrezygnowany życiem wygramoliłem się z łóżka – z twarzą cierpiącego Vertera – i udałem się do radia na dyżur. Oczywiście w mojej głowie kołowało mi się wszystko od tematu samotności i szukania tej wybranki. Gdy tylko zaglądałem na facebooka, wszędzie ludzie pisali o swoich miłosnych szczęściach, związkach i innych takich...

W radiu miałem dość luźny dyżur. I bardzo dziwnie rozłożony. Najpierw musiałem coś drobnego zrobić, potem ponad godzinka fajrantu, a następnie dwie godziny audycji. Wpadłem na pomysł, że skoro już muszę wyjść z tego domu, a radio jest niedaleko starówki, to w czasie tej przerwy pójdę sobie do pobliskiego kościoła oo. Jezuitów na nabożeństwo czerwcowe. Wszak zapowiadał się piękny i słoneczny czerwcowy wieczór. Okazało się jednak, że muszę w radiu zostać, bo coś mam pilnego do zrobienia. Nici z czerwcowego. Trudno.

Niedługo potem kolega, który mi od początku tłumaczył, że nie da rady mnie zastąpić, przybiegł do studia i powiedział: „dobra, leć, ja się resztą zajmę”. Na mojej twarzy pojawiła się ulga, choć smutek nie ustawał, bo w takich stanach – powiedzmy sobie – depresyjnych nie jest łatwo o jego zniknięcie. Zatem dwie godziny przed czasem skończyłem dyżur. Pomyślałem sobie, że na czerwcowe nie poszedłem, ale że skoro już jestem w centrum Warszawy, a w kościele Jezuitów po nabożeństwie miała być msza, to się na nią udam. Choćby po to, żeby jednak się z tym Panem Bogiem spotkać, bo pewnie będzie Mu smutno, jak perfidnie wykorzystam łaskawość kolegi i wrócę do domu do łóżka.

Poszedłem do tego kościoła zatem na Eucharystię. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że akurat tego dnia o tej porze odprawiana była… comiesięczna msza dla poszukujących męża lub żony. Nie wiem jak Pan Bóg to zrobił, ale dobry jest. W homilii duszpasterz nawiązywał do słów św. Jana Pawła II o tym, abyśmy wymagali od siebie. Zapamiętam te słowa na długo.

I tak sobie myślę, że Pan Bóg musiał to naprawdę solidnie przygotować, żebym wyszedł z tego łóżka, żebym poszedł do kościoła, ale nie na czerwcowe, a na tę mszę, i żeby przemówić mi do rozumu. To jest jeden z tych znaków, które uświadomiły mi, że Pan Bóg jest w stanie dokonać nieprawdopodobnych rzeczy, jeśli tylko Mu się poddamy.