Między wierszami (5): "Piękne spotkanie"

Moja parafia jest bardzo mała. W niedziele przychodzi do niej może z 700 wiernych. Jeśli mam napisać jakieś moje największe wspomnienie z mojego najbliższego kościoła, to z pewnością będą to rekolekcje wielkopostne, jakie przed dziesięcioma laty co roku się tam odbywały. Przyjeżdżali ojcowie Orioniści z zespołem muzycznym kleryków i na kilka dni ten malutki kościółek zamieniał się w naprawdę niezwykłe miejsce. Przez ten krótki czas rokrocznie były śpiewy, pokazywanie rękami, trzymanie się za ręce i taka niezwykła otwartość. Potem już ci klerycy podostawali własne parafie i nie mieli czasu przyjeżdżać. A szkoda.

Szukałem trzy lata temu jakichś rekolekcji. Poszukiwałem czegoś „mocniejszego”, co da mi porządnego kopa. Zauważyłem, że do jednej z parafii miał przyjechać zespół ewangelizacyjny Mocni w Duchu z o. Remigiuszem Recławem, jezuitą. Zacząłem pytać znajomych ze wspólnoty, czy znają tę grupę. Odpowiedź była odmowna. W końcu nie pojechałem na rekolekcje, ale zacząłem przeglądać Internet w celu wyszukania nagrań z ich spotkań rekolekcyjnych.

I w tym momencie przypomniały mi się tamte wszystkie wydarzenia z mojej parafii. To było dokładnie to. Wielka otwartość, piękne śpiewy, ruszanie się, pokazywanie… Oni są z Łodzi, ale w Warszawie często bywają na rekolekcjach, więc na kolejne już się udałem zachęcony filmikami z Internetu. I zakochałem się w nich. Dosłownie – jeśli mogę tak powiedzieć. Oczywiście teologicznie jest to sformułowanie dość słabe, bo przecież byłem tam dla Boga, ale tak w myśleniu czysto ludzkim – ogromnie mi się spodobało to wydarzenie. Zacząłem jeździć na ich kolejne rekolekcje, poznałem jedną osobę z zespołu, która po jakimś czasie… zaprosiła mnie do Łodzi na modlitwę o uzdrowienie prowadzoną przez Mocnych w Duchu. Ja nie byłem zbyt optymistycznie do tego nastawiony, bo należałem do osób raczej niechętnie opuszczających moją ukochaną Warszawę. Ale coś mnie tchnęło i… pojechałem.

Jeżdżę do Łodzi od 1,5 roku i nie żałuję. Znalazłem swoją oazę, miejsce oddalenia się od codziennych obowiązków i wyjście na pustynię, by przemyśleć swoje życie, a przede wszystkim pobyć bliżej Boga. Pamiętam dokładnie jedną z moich podróży pociągiem na te modlitwy. Włączyłem sobie na słuchawkach muzykę Mocnych w Duchu, a w szczególności jeden kawałek „Będzie to piękne spotkanie” śpiewany przepięknym głosem Karoliny Baryckiej, członkini grupy.

Kolejny znak od Pana Boga to znak nieustannego poszukiwania Pana Boga w tym, co mi sprawia radość, przyjemność, poczucie otwartości z ludźmi. Ciężko w jednym wpisie opisać wszystko to, czego doświadczyłem podczas modlitwy o uzdrowienie u łódzkich Jezuitów. Natomiast mogę napisać jedno, że jeśli bardzo pragniesz znaleźć Boga, wspinaj po przysłowiowych drzewach – jak ewangeliczny Zacheusz – i rób wszystko, by tylko nie tracić tego kontaktu z Ojcem w Niebie.