Między wierszami (6): "Dorastająca opatrzność"

Miałem jeszcze jeden taki dzień, kiedy czułem wielką samotność. Pamiętałem o tych wszystkich znakach, jakich doświadczyłem, ale mimo wszystko patrzyłem na wielu moich znajomych pobierających się. Wszędzie tylko śluby, wesela, zaręczenia… Oszaleć można. Poczułem, że muszę o tym pogadać z Panem Bogiem. W ciszy. Pojechałem więc do Dominikanów wiedząc, że sobie usiądę tam przed obrazem Jezusa Miłosiernego i pomedytuję. Niestety cicho nie było, bo był akurat… ślub. ;) Pan Bóg ma niesamowite poczucie humoru. I potrafi mnie tym śmiechem wręcz zawstydzić i obnażyć. 

Na początku mojego cyklu wspomniałem, że mam dwa ulubione miejsca kultu w Warszawie. Jednym z nich są Dominikanie na Służewie, a drugim… Świątynia Opatrzności Bożej.

Gdy stawiałem pierwsze samodzielne kroki bez mamy, gdy szedłem do podstawówki, stawiano pierwsze materiały budowlane na błoniach wilanowskich. Ja dorastałem, świątynia wyrastała z ziemi. Teraz, gdy wchodzę w prawdziwe dorosłe życie, usamodzielniam się, świątynia zostaje oddana do użytku. Dlatego jest ona dla mnie niezwykle ważnym miejscem. Ta świątynia to część mnie, mojej dorastającej duszy.

To znak tego, że Bóg nieustannie nade mną czuwa. Kiedy wszedłem pierwszy raz do otwartej świątyni, ks. proboszcz mówił w kazaniu o tym, że gdy się patrzy na tak wysokie mury kościelne i na tę przestrzeń w górze, można odczuć wielką moc Boga i to, jacy my jesteśmy mali w porównaniu do Niego i tego, co stworzył.

To znak, że we wszystkim w moim życiu Bóg jest i nieustannie daje mi to, czego potrzebuję. A przede wszystkim troszczy się jak o najdroższego syna. Kiedy upadam, czeka cierpliwie i wybiega na spotkanie niczym ojciec syna marnotrawnego, gdy tylko próbuje powracać.

Kiedy patrzę na moje dotychczasowe życie, przychodzą mi do głowy różne myśli – wesołe i smutne. Jednak widzę, że Pan Bóg w tym wszystkim był i działał. I nieustannie przemieniał.

I teraz mogą z pokorą powiedzieć, że staję się mężczyzną odpowiedzialnym za swoje życie, takim który może sam w sobie jest słaby, ale z mocą bożą jest w stanie zatroszczyć się o bliskich, założyć rodzinę, a dla przyszłej żony być wsparciem i dawać poczucie bezpieczeństwa w każdym czasie.

Nie wiem, czy coś cię w moich historiach zafascynowało. Być może były to zwyczajne niewiele znaczące opowieści z morałem lub bez. Wierzę jednak, że to co pisałem, będzie dla ciebie inspiracją, byś przyjrzał się swojemu życiu i zobaczył, że we wszystkim, co cię do tej pory spotkało, był Pan Bóg i cię chronił. Tylko trzeba Go odczytywać między wierszami, w znakach, które nam zsyła często niepostrzeżenie i po cichu.